Unter den Linden.

Yıllanmış huzursuzluklar yüklü ruhumun kamburunda.

Giderek kararıyor odam. Giderek daralıyor,

Daha da yükseliyor etrafımdaki duvarlar.

Bu satırlar Zehri Leyla,

Dahilinde mektuplarımın kırışık, pulsuz zarflarında.

Yüksek şehirlerde tutunamazken koştum buzlarda,

Beyaz sayfalarımın satırlarla kirletilmiş haliyle,

Bedenimi sarmalayan yarım bir kefen bu masal zira.

Bu masallar Zehri Leyla,

Baş karakteri yalnız gece, bir de ben ıhlamurlar altında.

Sitemlerimin köpüklü dalgalarında kesiliyor nefesim.  

Bulanık düşüncelerim artık başka masalların efsununda,

Öfkeye dönüşüyor kırgınlığım,

Bu öfke Zehri Leyla,

Çürütüyor cılız kemiklerimi, dibi görünmeyen çamurlarda.

Kendi masalımdan çıkmanın cezasını çekiyor dizlerim.

Giderek soluyor rengi, giderek ılınıyor,

Halı kenarlarına arabasını emanet eden çocukluğumun kibri.

Bu kibir Zehri Leyla,

Ölüme yaklaşmak değil, hislerimin kırıkları ıhlamurlar altında.

Titriyor senelerdir sıktığım yumruğum,

Giderek kızarıyor yüzüm. Giderek korkuyorum,

Bu korku Zehri Leyla,

Odamın kapattığı tozlu karanlıklarda gömülü.

Kokusuz, kuru ıhlamurlar altında.

Çıkar beni bu odadan,

Zehri Leyla.