Zan

Sokak ortasında yanmaya bir türlü emin olamayan o loş ışığın aydınlattığı kaldırımın üstündeyim yine. Tenimden içeri sızmaya çalışan rüzgarla bugün daha bir kavgalıyım. Gözlerimi kapatmamla kopan feryatlar, gözyaşları ve birbirine uzanmaya korkan eller başlıyor beni esir almaya. Sırf geçmişim bu karaltıda canlanmasın diye gözlerimin içi kan çanağı. Bu parkın en sevdiğim yanı da bu; birkaç sahipsiz köpek var ait oldukları yerden çok uzakta, bir de ben varım ait olmadığı yerlerden zifiri karanlıkta.

Kaçıncı hava kararması sayamıyorum artık. Güneş doğuyor mu yoksa ebedi bir karanlığın içine hapis mi oldum oldum emin değilim. Göz kapağımın her amansız düşüşünde daha çok içine çekiyor bu karanlık beni. Teslim olmamak ve bir nebze de olsa ısınmak için bir nefes daha çekiyorum sönmekte olan sigaramdan. Dumanın önce boğazımı nasıl deldiğini hissediyorum ama gerisi yok. Sana bakarken ölesiye açılan dudakları şimdi bir dumanı üfleyemiyor. Unutmak için her gece kendimi öldürdüğüm parçaların artık ayaklarıma batıyor. Bir tını, ufak bir görüntü yetiyor ezberimde olan sokaklarında kaybolmama. Acabalar arasına sıkışıp kalmadan yalpalayarak ayağı kalkıyorum, artık tek başıma kalkacak gücüm de kalmamış -anlıyorum. Adımlarım ulaşmak için değil kaybolmak için atıyorlar kendilerini ileri çünkü her kayboluşun gözlerindeki gibi biteceğini sanıyorum. Ufak bir gülüş ve sonu gelmeyen bir sarılış. Parkın köşesine vardığımda son bir kere daha bakıyorum burada kurup kuruttuğumuz hayallerin toprağa karışmasına. Rüzgârın uğultusu kulaklarımı acıtıyor artık ama dinlemek istiyorum bana getirdiği fısıltıları. İçimde bir uzaklık var nefesimi çektikçe sonu gelmeyen, tek bir nefesim kaldı çıkmaz sokaklarında adını fısıldayacak kadar. Akıp giden zaman arasında nasıl yönümüzü bulduk kabullenmiyorum. Biz en çok ezberlerimizde sarılmayı severdik, en çok akrebin yelkovanı yakalamamasını temenni ederdik.

Biz… Ne kadar uzak harfler şimdi birbirlerinden. Bu parkta çocukların neşeleri arasında kaybolurken, tek bir sevinç çığlığında birleşirken şimdi o kadar uzağız sevinçlere ama çığlıklar hep zihnimizin içinde. Yıldızların ışığı sönmeye başlarken bir bir, bir tını var kulaklarımı tırmalayan, loş bir ışık kaldı koca apartmanımda hala yanmaya korkan. Kapanırken göz kapaklarım, verdiğim sözü tutuyorum; artık geçmem sokağından.