SENSİZLİK SOKAĞI

İnsan, yalnızlığın onu yoğurmasıyla benliğini tamamlar, şüphesiz. Böylece olgunlaşır, böylece büyür. Bu yüzdendir ki sevgiyi her zaman en ince damarlarına kadar hissetmiş çocuklar şımarık gözükür bizlere. Çünkü onlar; yalnızlığın onlara bahşedebileceği güzide gübrelerden faydalanamaz, imkânsızlığın vermiş olduğu umutsuzlukla sabretmeyi kavrayamazlar. Sevdiğine kavuşmak da böyledir mesela… İmkansızlıktır insanı heyecanlı tutan ve özgüvendir kavuştuktan sonra onu hırpalayan. İşte tam da bu yüzden sevgilim, kavuşmamalıyız biz. Kavuşup da o gizemli büyüyü bozmamalıyız. Birbirimizi -ya da yalnızca benim seni- çıkardığımız o arştan indirmemek için yapmalıyız bunu. Şayet kavuşursak basitleşeceğiz, sıradanlaşacağız, sıradanlaşacaksın…

Bir insanı kendi yalnızlığında tanımak büyük nimettir kanımca. Benliğine hiçbir zaman bu kadar yakın değildir çünkü. İçtenliğinden ödün vermediği tek andır bu; gerçek yalnızlığı gözüne kaçan ufak bir sivrisinek kadar yakın hissettiği bir an… Yanında bulunan kimselere ayak uydurmak adına palavralar savurmaz, kendi gerçekliğinin farkında olarak dürüstçe yaklaşır somutluğa. İşte tam da bu yüzden sevgilim, kavuşmamalıyız biz. Ben kendimden, sen kendinden uzaklaşma diye yapmalıyız bunu. İkimiz de birbirimizi yanlış tanımamalıyız, aksine doğru benliğimizle, yalnız kalmalıyız.

Biz sıradanlaşmayalım, sevgilim. Dört kişilik masada ilk buluşmamızı yaparken yanımızdaki boş sandalyelere menfaatlerimizi oturtmayalım. Bu buluşmaya hazırlanırken ne kıyafet giyeceğimizi düşünmeyelim. Ben berbere gitmeyeyim, sen makyaj yapma. Hatta mümkünse, biz tanışmayalım sevgilim. Ben seni uzaktan seveyim, sen ise benim varlığımdan bihaber mavi boncuklar dağıt herkese. Böylesi daha iyi benim için. Seni uzaktan tanımak, hayal ettiğim kadın profiline oturtturmak, kötü huyların olduğu gerçeğinden uzaklaşıp eşsiz bedeninde dört dörtlük bir insan yaratmak… Kim bilir, belki de bu tanrısal kudreti bana sunduğu içindir seni tanımak istemeyişim.

Korkuyorum sevgilim, korkuyorum. Seni deliler gibi sevmekten değil de tanıdıkça hayallerimden uzaklaşmaktan korkuyorum. Öylesine yüce tahtlara oturttum ki seni, öylesine pahalı kaftanlar biçtim ki sana, kavuşunca bu paha biçilmez özelliklerinin bir hayal ürünü olduğu gerçeğinin farkına varmaktan korkuyorum. Seni değil de hayalimdeki kadını sevdiğimi anlamaktan korkuyorum. Seviştiğimizi hayal ederken aldığım o tanrısı tadın gerçeğe dönüşmemesinden korkuyorum. Bu yüzden sevdiğim değil misin zaten? Her insan sevdiğini böyle hayal etmez mi? Tam da bu yüzden en büyük âşıklar dahi kavuştuktan bir süre sonra kavga ederek ayrılmaz mı?

Korkuyorum sana ulaşıp kokunla sarhoş olmaktan, çok korkuyorum gözlerinde kaybolmaktan, gülüşünden kendime pay biçmekten. Sana yaklaşıp kendimden uzaklaşmaktan, bencilliğimde boğulmaktan çok korkuyorum sevgilim, biliyorum çünkü ellerim sana uzanırsa sadece bana özgü olsun isterler, sadece beni sev isterim, bencilliğimde kaybolurum sevgilim. Hem ben kavuşursam sana; gecelerim yalnız kalır, kimse konuşmaz onlarla ben gibi, onlara anlatacaklarım kalmaz artık sana ulaşırsam. Düşlüyorum sevdiğim gözlerini, kollarını yüzünün ince çizgilerinde birikmiş yaşlarını, rüzgârda ahenkle uçuşan saçlarının belinde kalışını. Düşlüyorum, her düşlediğim an düşüyorum gözlerinden.

Bu derin düşüncelerle kaydırdım gözümü dökülmüş tavandan. Pencereye yöneldim. Ellerimle sildim gecenin buğusunu. Camımda akan damlalar bu gece ne kadar yavaş ve ne kadar ağırlar. Gökyüzüne baktım, yıldızlara, aya; kaybolup giden günlerimin kayışını izledim; her birinin dileklerim olduğunu sanarak. Bu gece biraz farklı diğerlerinden, bir ağırlık boğazımda nefesimi kesercesine... Sımsıkı tutunmuş bırakırsa kayboluyoruz biliyorum, bu yüzden sadece bekliyorum. Beklemekle ne olacak bilmiyorum, sonuçta kavuşmamak benim en büyük sancım. Fakat böyle değil midir insanoğlu? Beklemek uğruna harcamaz mı kısacık ömrünü?

Ben yine gözlerinin bana değmesinden korktuğum sokağın başındayım.

KAYNAKÇA

Lidar, A. (2019). Olmamış Kahraman Emeklisi. İstanbul: İthaki Yayınları.